داستان کوتاه در کنار پل ، نوشتهٔ هاینریش بل - لوکو

چهره های آن ها می درخشد وقتی من نتیجهٔ شیفت کاری ام را به اطلاعشان می رسانم. هرچه رقم بالاتر می رود، این درخشش بیشتر می گردد و آن ها دلیل بیشتری دارند که شب ها بارضایت به بستر بروند چرا که هزاران نفر روزانه از روی پل نو آن ها عبور می کنند…ولی آمار آن ها درست نیست. متأسفم ولی این حقیقت دارد. من فرد قابل اطمینانی نیستم، اگرچه قادرم احساس درستکار بودن را در دیگران به وجود آورم. درواقع خوشم می آید که گاهی یکی را از قلم بیندازم و اگر دوباره برایشان دلسوزی کنم چندتایی اضافه به آن ها هدیه کنم. خوشبختی آن ها در دست من است.

اگر عصبانی هستم، اگر چیزی برای دود کردن ندارم، فقط رقم میانه را ارائه می دهم، گاهی هم زیر رقم میانه و اگر دلم به رحم بیاید و راضی باشم می گذارم دست و دلبازی ام در یک عدد پنج رقمی تجلی کند. چقدر آن ها راضی می شوند! هربار آن ها نتیجه را از دستم می قاپند و چشمانشان برق می زند و محبت آمیز به شانه ام می زنند. آن ها هیچ حدس بدی نمی زنند! و بعد شروع می کنند به ضرب کردن، بخش کردن، به توان رساندن و خدا می داند چه کار دیگر. آن ها حساب می کنند که چند نفر امروز در دقیقه از روی پل گذشته اند و چند نفر در عرض 01 سال خواهند گذشت. آن ها فصل آینده را دوست دارند، تخصص آن هاست. ولی متأسفم که تمام این ارقام درست نیستند…

وقتی عشق نازنین من روی پل می آید-و او روزی دو بار می آید-قلب من به راحتی می ایستد. تپش خستگی ناپذیر قلب من متوقف می گردد تا او به خیابان بپیچد و ناپدید گردد. و تمام کسانی که در این مدت از روی پل بگذرند از قلم می افتند. این دو دقیقه به من تعلق دارد، فقط من ومن اجازه نمی دهم آن را از من بگیرند. همین طور وقتی غروب ها او از بستنی فروشی اش برمی گردد، وقتی از طرف دیگر پیاده رو از جلوی دهان بستهٔ من که دائما باید بشمارد و بشمارد، می گذرد، دوباره قلب من می ایستد و من هنگامی دوباره شروع می کنم به شمردن که او را دیگر نمی توانم ببینم. و تمام کسانی که بخت این را دارند که در این دقایق از جلوی چشمان نابینای من گذر کنند، وارد جاودانگی آمار نمی شوند. سایه های مردان و زنانی که در فعل آیندهٔ آماری رژه نخواهند رفت. روشن است که او را دوست دارم ولی او از هیچ چیز خبر ندارد و من هم مایل نیستم که او با خبر گردد. او نباید خبردار گردد که به چه ترتیبی تمامی محاسبات را به هم می ریزد، باید بی اطلاع و بی گناه با موهای بلند و قهوه یی اش و پاهای ظریفش به بستنی فروشی اش برود و انعام زیادی دریافت کند. من او را دوست دارم. کاملا واضح است که عاشق او هستم.

چندی پیش مرا کنترل کردند. رفیقی که در طرف مقابل می نشیند و باید خودروها را بشمرد به موقع به من هشدار داد و من کاملا مراقب بودم. دیوانه وار شمردم، کیلومتر شمار هم بهتر شماره نمی انداخت. آمارگر ارشد شخصا در طرف مقابل نشسته بود و بعدا نتیجهٔ یک ساعت را با آمار من مقایسه کرد. من فقط یکی کمتر از او داشتم، عشق نازنین من گذر کرده بود و هرگز در زندگی ام این موجود زیبا را وارد چنین آماری نخواهم کرد. عشق من نباید ضرب و تقسیم گردد و به توان هیچ تبدیل گردد. و از قلب من خون می چکید چرا که باید می شمردم بدون این که به او نگاه کنم. و از رفیق روبه رویی بسیار ممنون بودم چرا که قضیه برای من حیاتی بود.

آمارگر ارشد دستی تشویق آمیز بر شانه ام زد و گفت که من خوب هستم، قابل اعتماد و وفادار. تنها یک اشتباه در یک ساعت و ادامه داد: چندان زیاد نیست. ما در هر صورت یک درصد ثابت به ارقام اضافه می کنیم. من درخواست خواهم کرد که شما را به قسمت درشکه ها و گاری ها منتقل کنند.

قسمت گاری ها طبعا عالی بود. هرگز پیش از این چنین راحت نبودم. حداکثر بیست و پنج گاری در روز عبور می کردند و هر نیم ساعت نمرهٔ بعدی را در مغز انداختن، و این فوق العاده بود. بین ساعات 4 تا 8 هیچ گاری حق عبور ندارد و من می توانستم پیاده روی کنم و یا در بستنی فروشی او را به مدت طولانی تماشا کنم و یا تا خانه همراهی اش کنم، معشوق نازنین و شمارش نشدهٔ من.