سفرنامه بندر ترکمن (قسمت دوم) ، سفر به سرزمین اسب و دوتار - لوکو

آنها را در سفر شناختم ...

همسفرانم تمام مسیر را گفتند و خنتماشاد و نام همدیگر را یاد گرفته بودند. من اما انگار، همچنان همان مینا هفت ساله ام که نام و فامیلی دوستانش را آخر سال یاد میگرفت. دوربین ام را به سمت آن ها گرفتم، یکی دو نفرشان متوجه شدند، دست تکان دادند و خنتماشاد و من، مانند درختی که به دیوار سنگی کنارش تکیه میکند، به خنده ها و نگاه مهربانشان اعتماد کردم. به اسکله که رسیدیم، هرکسی بعد از پیاده شدن از قایق، دست نفر بعد را میگرفت و گویی با نگاهی نگران از افتادنش در آب، او را بالا میکشید و نه با دستانش.

دوستانی از جنس طبیعت ...

شاید باورتان نگردد اما از انتهای مسیر چوبی تا ابتدای جزیره و دیوار آجری دور ساحل، یخ همگی ما باز شد، عکس گرفتیم و طوری بهم خندیدیم، که گویی واقعا، از طوفان نجات پیدا نموده و به خشکی رسیده بودیم. خاطرم هست که وقتی طبق عادت و خلق و خوی قبلی ام، جدا از دیگران به دوردست خیره شده بودم، صدای یکی از همسفرانم من را از لای ابرها بیرون کشید و عکسی که ثبت شد، به نشانی از مهربانی، تا ابد در خاطرم ماند. حالا من، همان نفری هستم که نام مسافران هوشیار و در عین حال مست شبیه به خودم را، صدا میزنم و تصویرشان را با پس زمینه ای از شاهکار طبیعت، ثبت میکنم.

جزیره آشوراده

با قدم زدن در جزیره آشوراده و تماشا به جامانده های مدرسه، مسجدی که درب آن قفل بود، قهوه خانه و سربازهایی که نزدیک پاسگاه و در گوشه و کنار گشت میزدند، احساس بد و منزجر نماینده نصفه و نیمه بودن سراغم آمد. از نصفه و نیمه بودن متنفر هستم، تا جایی که روزی اگر بین مردن و زنده ماندن دست و پا بزنم حتی، هرکدام سریع تر ممکن باشد و نه آسان تر، انتخاب میکنم.

آشوراده، این زخمی زیبا ...

آشوراده دیگر نه شور زندگی دارد و نه طبیعت توانسته ردپای هزار نفر آخری که در آن میزیستن را پاک کند.

این طرف طبیعت است، سر می چرخانی، آن طرف مانند بقایای تاریخی اطراف شهر رم، یه دیوار نیمه خراب بی نام نشان جلوی نور خورشید را گرفته است. قدم میزنی و از صدای باد در درختان و نغمه پرندگان لذت میبری، که چشمت می افتد به لاستیک و زباله و دمپایی کهنه! قبل از اینکه جزیره و حیواناتش اینطور بلاتکلیف شوند که از لانه و مخفیگاه شان بیرون بیایند و راحت خود را مالک آشوراده بدانند یا نه، هزار نفر در جزیره سکونت داشتند. طبیعت، خطر سیل و بالا آمدن آب اما، گویا طرف حیوانات را گرفت و جزیره تخلیه شد.

آغوش امن طبیعت ...

این روزها اما جزیره، با هر بازویش، یکی از حیوانات را در آغوش کشیده و پناهشان شده، تا آنجایی که به عنوان یکی از ذخیره گاه زیست کره، شناخته می گردد. البته دادن این عنوان به آشوراده با پوشش گیاهی متنوع از بوته تمشک و خار تا درختان انار ترش و انواع حیوانات مانند شغال، خرگوش، روباه، کبک، پرندگان دریایی و ... کاملا به حق بوده است.

نوعی گراز و اسب وحشی حتی در این جزیره زندگی می نمایند که گفته میگردد توانایی خوردن آب شور دریا را دارند هرچند طول عمر آن ها کم است. گاهی با خودم فکر میکنم روزی اگر انسان ها خودشان ر نابود نمایند و طبیعت را، درنهایت باز هم سایر جانواران و گیاهان راه بقا را می یابند و طبیعت باز، از لای درز خرابه ها جوانه میزند و تنها انسان است که از پهنه هستی محو می گردد.

با این همه اما آشوراده جادویی، برایتان برترین ابرهای جهان را گلچین نموده و در گوشه و کنار آسمانش قرار داده. جادویی که در این جزیره و در لا به لای بوته ها و درختانش جریان دارد، به قدری تاثیرگذار است که هیچ مسافری آن را فراموش نمی کند. آرزو میکنم که ای کاش، بیشتر از چند ساعت میتوانستم در این جزیره پناه بگیرم و آرام. آرزو میکنم بار دیگر، سوار بر قایق از جهانی بی رحم واقعیت به جهانی جادوی ابر و باد و سبزه در میان دریا سفر کنم زیرا بازدید از آشوراده، تکه ای گم شده از روح ام را به من بازگرداند.

آدرس اینستاگرام : https://www.instagram.com/minajafaritravel/