بانکداری مرکزی به کدام نقطه می رود؟ - لوکو

به گزارش خبرنگاران، بانکداران مرکزی دنیا و محققانی که آنها را دنبال می نمایند، نشست سالانه جکسون هول را گذرانده اند. اما موضوع نشست سال جاری، چالش ها برای سیاست پولی ممکن است یک خود شیفتگی جزیره ای و خطرناک را تشویق کند. به بیان ساده، تنظیم اهداف تورم و استراتژی های ارتباطی، پاسخ کافی به چالش هایی که اکنون اقتصادهای بزرگ با آنها روبرو هستند، نخواهد بود. می توان گفت تورم در سراسر دنیا توسعه یافته، 10 سال زیر نرخ هدف و انتظار بازار بوده است. شکست کامل بانک ژاپن برای افزایش تورم نیز در همین راستاست. همه اینها نشان می دهند که آنچه قبلا به عنوان درمان به کار گرفته شده، به طور بدیهی غلط است: بانک های مرکزی همواره نمی توانند نرخ تورم را به وسیله سیاست پولی تنظیم نمایند.

اروپا و ژاپن در حال حاضر در چیزی گرفتار شده اند که ممکن است یک گودال سیاه پولی نامیده گردد، یک تله نقدینگی که در آن میدان مانور محدودی برای سیاست پولی انبساطی وجود دارد. ایالات متحده یک رکود اقتصادی با سرنوشت مشابهی در پیش دارد. هنگامی که رکود بعدی فرا می رسد، تقریبا هیچ فضای کافی برای کاهش نرخ سود وجود نخواهد داشت. با نرخ های 10 ساله در محدوده 5/ 1 درصد و نرخ واقعی منفی، دامنه تسهیل کمی و ایجاد انگیزه افزایشی بسیار محدود است - حتی با فرض اینکه این ابزارها موثر هستند (که ما شک داریم).

به نظر می رسد که این تحولات حمایت بیشتری از مفهوم رکود بلندمدت (وضعیتی که رشد اقتصادی در یک اقتصاد مبتنی بر بازار وجود ندارد) دارند. در حقیقت این مساله بسیار عمیق تر از آن است که عموما احساس می گردد. نسبت به زمانی که ما به دنبال احیای این مفهوم در سال 2013 بودیم، کسری بودجه و سطح بدهی ملی بسیار بالاتر است و نرخ های بهره اسمی و واقعی بسیار پایین و با این حال رشد فراوری ناخالص داخلی بسیار کندتر شده است. این نشان دهنده مجموعه ای از نیروها است که برای کاهش تقاضای کل عمل می نمایند، که تاثیر آن فقط تا حدودی با سیاست های اقتصادی، تضعیف شده است.