معنی ضرب المثل؛ آستین نو بخور پلو - لوکو

تاریخچه ضرب المثل آستین نو بخور پلو

روزی در فصل بهار در شهر جشنی برگزار و ملا نصرالدین برای شرکت در آن جشن آماده شد. او لباس های پاره و کهنه ای داشت و آن ها را بر تن کرد و به جشن رفت. هنگامی که قصد ورود به مجلس را داشت، صاحبخانه نگاهی به لباس های او انداخت و خشمگین شد و گفت، شما حق ورود به این جشن را ندارید. ملا تعجب کرد و پرسید، چرا نمی توانم در مهمانی شرکت کنم؟! صاحبخانه نیشخندی به او زد و گفت، افراد فقیر اجازه ندارند وارد این مجلس شوند. ملا دلشکسته و با حالتی ناراحت به خانه اش بازگشت. او خیلی دوست داشت در آن جشن شرکت کند. با خود کمی فکر کرد و ناگهان با عجله به خانه همسایه رفت و از او لباس های بسیار شیک و نو قرض گرفت. سپس آ ن ها را پوشید و به مهمانی رفت. صاحب مجلس هنگامی که ملا را دید از او استقبال کرد و با روی خوش رفتار و با برترین میوه ها و غذا ها از او پذیرایی کرد.

ملا نصرالدین متوجه شد، صاحب مجلس به خاطر لباس هایش به او عزت و احترام می گذارد. سپس غذا را روی آستین پیراهنش ریخت و گفت: آستین نو بخور پلو، آستین نو بخور پلو

صاحب جشن از این کار ملا تعجب کرد و بلافاصله نزد ملا آمد و گفت چرا غذا را روی لباستان می ریزید؟! ملا نصرالدین لبخندی زد و گفت، آیا مرا به خاطر می آورید؟ من همان کسی هستم که لباس های پاره و کهنه به تن داشتم و شما حاضر نشدید مرا به جشن راه بدهید و من مجبور شدم لباس های گران قیمت و شیک تهیه کنم تا در این مجلس حضور پیدا کنم و به علت اینکه این لباس ها بر تن دارم، به من احترام می گذارید.

از آن موقع تا به امروز، اگر به کسی به خاطر لباس هایش به او احترام و عزت بگذارند، ضرب المثل زیر را برایش به کار می برند:

آستین نو بخور پلو