سبب شناسی تاخیر رشد کودک - لوکو

سبب شناسی تاخیر رشد کودک

نویسنده:دکتر محمداسماعیل مطلق

تاخیر رشد یک علامت است؛ نه یک تشخیص. عوامل ایجادنماینده این علامت عبارتند از: اختلال در ارگان ها، روش تغذیه ای و عوامل اجتماعی روانی. تاخیر رشد در سال اول و بیشتر در 6 ماه دوم زندگی اتفاق می افتد.

تغذیه انحصاری با شیر مادر در 6 ماه اول عمر برای شیرخواران ضروری است. سپس غذاهای کمکی از شروع 7 ماهگی به تدریج شروع می گردد و بنابراین تاخیر در رشد همراه با تغذیه انحصاری با شیرمادر دیده نمی گردد؛ مگر در موارد بسیار نادری که شیرخوار تا سن 9 ماهگی به غیر از شیرمادر غذای دیگری نخورده باشد.

واژه تاخیر در رشد در سطح وسیعی استفاده شده است تا تمام شیرخوارانی که درجه هایی از اختلال رشد را دارند شامل گردد. به عبارت دیگر این یک طبقه بندی سندرمیک (نشانگانی) است تا شیرخوارانی را که از لحاظ وزنی، قدی یا هر دو به طور طبیعی رشد نمی نمایند تعیین کند.

به طور کلی تاخیر در رشد در آنها که شیرمادر می خورند نادر است و اندازه بروز آن معلوم نیست. ضمناً باید آنالیز کرد که وزن گیری شیرخوار آهسته است یا درست وزن نمی گیرد بنابراین توضیح کاملی شامل جزییات شیردهی، معاینه فیزیکی، معاینه پستان مادر، مشاهده شیردهی و آزمایش های مناسب ضروری است.

شیرخواری که درست ولی آهسته وزن می گیرد دارای این خصوصیات است: مکرر می خورد و مکیدن او خوب است، پستان های مادر قبل از شیردهی پر است و او می تواند رگ کردن پستان اش را در خلال شیر دادن احساس کند، شیرخوار حداقل 6 کهنه خیس در روز دارد و ادرار او بی رنگ و رقیق و مدفوع اش شل و دانه دانه است. با اینکه خیلی کم وزن می گیرد، ولی هشیار و بشاش بوده و تکامل او در حد طبیعی و مناسب است. آهسته ولی پیوسته وزن می گیرد.

برعکس، شیرخواری که دچار تاخیر در رشد واقعی است، معمولا بی توجه بوده یا ضعیف گریه می نماید و تونیسیته عضلانی خوبی ندارد، تورگور پوستی او طبیعی نیست. تعداد کهنه های تر کم است و هیچ گاه خیس نیست. بوی ادرار او تند است. دفعات مدفوع کم و میزان آن ناچیز است. شیر دادن به او طبق ساعت و همواره کمتر از 8 بار در روز است و مادر رفلکس جهش شیر را به خوبی احساس نمی نماید.

وزن گیری آهسته ممکن است فامیلی یا ژنتیکی باشد (والدین کوچک) ولی همواره باید مطمئن شد که تغذیه با شیرمادر مطلوب است. باید به دریافت چربی کافی شیر به وسیله شیرخوار توجه داشت چون غالبا به مادران گفته شده است که برای فراوری شیر کافی شیرخوار را از یک پستان به پستان دیگر بگذارند. اگر قبل از اینکه تغذیه از یک پستان تمام گردد مادر شیرخوار را جدا نموده و به پستان دیگر بگذارد این کار مانع آزادسازی شیر پرچرب پسین می گردد. باید به مادر توصیه کرد که اجازه دهد شیرخوار در هر وعده ابتدا یک پستان را تخلیه کند و اگر میل به شیر خوردن داشت به پستان دیگر گذاشته گردد.

منبع:www.salamat.com